Puinzooi

“Kun je nu ook gewoon kijken naar de tuin zonder te bedenken wat je er allemaal nog aan moet doen?” Mijn vrouw kijkt uit het raam. Het is inderdaad wel een puinzooi.

Oude fietsjes van de kinderen, een kapotte fiets die al een half jaar wacht op een nieuw tandwiel. Een omgekiepte kruiwagen. Hij staat op zijn kant omdat hij anders vol liep met regenwater. Stapels stenen die we uit het terras hebben gesloopt. Speelgoed. Een bezem. Een verweerd tuintafeltje en bijpassende stoeltjes. Groene klimplanten en bruine afgestorven klimmers in innige omhelzing.

Mijn vrouw heeft gelijk. Er moet nog heel veel aan gebeuren. Het heeft ook zo veel geregend de laatste tijd. Alle goede voornemens werden er door weg gespoeld. Nu schijnt het zonnetje. Misschien zou ik nu iets moeten doen.

Maar dat is niet wat mijn vrouw bedoelt. Ze bedoelt dat je er ook gewoon naar kunt kijken, en er van genieten.

Stel dat het niet onze tuin was, maar een tuin van iemand anders op Sicilie. De zon streelt over de verweerde spulletjes die even, achteloos in de tuin zijn neergezet. Planten groeien rustig over alles heen, en maken het een geheime idyllische plek. De kinderfietsjes zijn bijna nostalgisch, een herinnering aan toen we zelf klein waren. De verf van de meubels is afgebladderd door alle seizoenen die er over heen zijn gegaan. Bevroren in de tijd. Als het zonnetje nog even schijnt zou je bijna op de stoeltjes kunnen zitten.

Van die tuin hadden we vast wel een foto gemaakt. Misschien hadden we die wel uitvergroot en aan onze muur gehangen. Of we hadden zo'n soort foto gekocht op een poster. Want er zijn heel wat van zulke tafereeltjes die je kunt krijgen in decoratiewinkels. Vaak in ouderwets zwartwit of stemmig sepia. Toen we ons huis zochten hebben we genoeg van zulke idyllische rommelfotoos gezien bij anderen. Die vormden dan een bijna weemoedig contrast met het echte, netjes opgeruimde terrastuintje buiten.

Goh. Wat kan zo'n puinzooi in de tuin eigenlijk mooi zijn. Als je maar weet hoe je er naar moet kijken.