Mobieltje

Het is begin 2003. Ik zit in het vliegtuig. We stijgen op boven New York.
Ik zit op het toilet. Dat is niet de bedoeling.
Ik probeer mobiel te telefoneren. Dat is al helemaal niet de bedoeling.

We zijn veilig aangekomen. De apparatuur van het vliegtuig is dus blijkbaar niet erg verstoord geweest. Heel erg was het dan vast niet dat ik stiekem op de wc zat te bellen.

Maar het lukte niet. Mijn drieband-toestel, dat beneden in New York prima werkte, bleef alleen maar contact zoeken. En contact zoeken. En contact zoeken. Dus geen laatste telefoontje naar onze vrienden beneden. Jammer.

Een Duitse journalist vroeg in hetzelfde jaar of hij mobiel kon bellen vanuit het vliegtuig. Er was maar één vliegtuigmaatschappij die hem antwoord wilde geven. Lufthansa legde netjes uit dat je niet mobiel kunt bellen vanuit een vliegtuig. Een vliegtuig vliegt namelijk zo snel langs alle grondstations dat de mobiele telefoon niet weet met welk station hij contact moet maken. Ik kon dus helemaal niet mobiel bellen uit het toilet, in het vliegtuig.

Tegenwoordig, sinds 2004, kun je uit sommige vliegtuigen wel bellen met je mobieltje. Dan zit er een ontvangsstation in het vliegtuig zelf. Dat maakt dan weer contact met de grond op een andere manier. Maar in 2003 kon het nog niet. En in 2001 ook niet.

Dat is natuurlijk niet erg. Maar wel een beetje zorgelijk. Op 11 september 2001 belden namelijk heel wat passagiers wél met hun mobieltje, vanuit een gekaapt vliegtuig. Ze belden familieleden, hulpdiensten. Van alles. Terwijl ze boven de VS vlogen.

Hoe deden ze dat dan? Dat kon toch helemaal niet? Het is niet alleen dat het niet mocht. Nood breekt wet. Maar het is dat het technisch gezien helemaal niet kon.

Er was een vrouw bij die getrouwd was met een hooggeplaatst iemand in de Amerikaanse regering. Barbara Olson. Zij had haar man Ted met mobieltje opgebeld, en verteld wat er in het vliegtuig gebeurde. Door haar weten we dat er tapijtmessen werden gebruikt, en dat er kapers waren op het toestel dat op weg was naar het Pentagon. Ted vertelde dat allemaal diezelfde dag op televisie.

Hoe deed ze dat dan? Ze belde wel vijfentwintig minuten volgens Ted. Zelfs als haar mobiel toch perongeluk even contact had gemaakt met een grondstation, dan had ze dat gesprek nooit zo lang kunnen volhouden. Of had ze helemaal niet echt gebeld? Of stond haar vliegtuig aan de grond? Nee toch, want dan kon het niet het Pentagon in vliegen. Was ze niet aan boord misschien? Waarom belt ze dan? Hoe deed ze dat dan? Hoe weten we zo nu nog zeker of de kapers tapijtmessen hadden?

Of loog haar man? Als dat zo is, waarom dan? En hoe hebben al die andere mensen gebeld?

Ik word hier best ongemakkelijk van.


Bronnen o.a.:
Christian C. Walther, 119 Fragen zum 11.9, 2003 Heyne Verlag
David Ray Griffin, Ted Olson's report of phone calls from Barbara Olson on 9/11..., 2008
CNN website: archives.cnn.com/2001/US/09/11/pentagon.olson/