Alles is me te veel.
Het is laat in de middag, en ik wandel met mijn broer door de stad. Wat een hoop indrukken. Hoe kan hij daar tegen? Daarnet waren we nog aan het strand. Toen ging het nog wel. Toen waren er niet zoveel mensen in de buurt. Alleen maar zand en wind. En water.
Maar nu lijkt het wel alsof mensen al tegen mij op botsen als ze binnen tien meter komen. Etalagepoppen en reusachtige fotomodellen bedreigen me vanuit de etalages. Overal reclameboodschappen. Overal dingen die ik moet denken. Wat is het druk! Of eigenlijk is het dat helemaal niet. Want zo veel mensen lopen er hier ook niet rond.
Nederland is wel heel vol. En de wereld is nog veel voller. Zo veel mensen die iets kunnen bedenken. Zoveel mensen die iets willen. Te veel! Hoe kan ik dat nu bevatten? Ik zie heus wel voordelen aan President van de wereld zijn, maar handen schudden van elke wereldburger hoort daar even niet bij. Stel je voor dat ik alle mensen tenminste één keer de hand zou moeten schudden. Gewoon om te laten zien dat ik om ze geef.
Als ik elke paar seconden een hand schud, dan kan ik ruim duizend mensen in een uur ontmoeten. Acht uur per dag, dat is al achtduizend, misschien tien. Driehonderd dagen werk in een jaar: drie miljoen. Om heel Nederland de hand te schudden heb ik zes jaar nodig. Voor heel Europa honderdvijftig jaar. Voor de hele wereld tweeduizend jaar, bij de huidige bevolkingsaantallen.
Zeer fundamentele moslims hebben het makkelijker. Daar schudden vrouwen en mannen elkaar de hand niet. Dat scheelt toch weer de helft. Dan ben je maar duizend jaar bezig. Ik wordt duizelig van zoveel mensen.
Het is al lang voorbij mijn gewone etenstijd. Mijn buik is nog steeds in de war van de griepaanval vanochtend. Wil ik iets? Beter dat ik de maaltijd toch maar niet oversla. We zoeken al uren een restaurantje dat me enigszins bevalt. Niet te duur, want de cashflow is even niet zo. En wel iets wat ik wel lekker vind. Niet te vet. Of te melig. Of te vissig. Vooral niet te.
Binnen springt een muur vol affiches in mijn gezicht. Oh wat is er veel te doen in deze grote stad. Wat is het toch gezellig! Niet! Ellen ten Damme in concert staat er. Heus, het is een dappere mooie vrouw, maar waarom moet ik hier zo met haar geconfronteerd worden? Allemaal DJ's die ik niet ken. Moet ik die ook nog gaan horen? Zou ik niet eens naar zo'n megafestival willen? Waarom doen mensen dat eigenlijk, vinden ze dat dan leuk? Ik zie alleen maar de letters die verwijzen naar het feest en ik wil al heel ver weg. Naar een woestijn bij Timboektoe ofzo.
Mijn Ravioli alle Gorgonzola wordt geserveerd. Drankje er bij. Voorzichtig eet ik wat. We praten wat. Het eten zakt. En langzaam kom ik tot rust. Ik merk dat de muren afstand van me nemen. Het leven is weer mooier. Ik hoef niet per se naar een feest, maar Ellen ten Damme mag er weer zijn.
Het is weer goed. Ik moest gewoon eten.
donderdag 7 mei 2009
Aanslag
“Ik heb nog een Suzuki Swift in de aanbieding, als je interesse hebt” grapt een vriend van me.
De grap is zo fout dat ik 'm op dat moment bijna weer leuk vind. Maar echt grappig vind niemand het. Dat durft op dit moment geen mens, in het openbaar.
Op koninginnedag is een Suzuki Swift met volle vaart op het publiek in gereden dat naar de Koninklijke familie in Apeldoorn kwam kijken. Verschillende doden en gewonden. Daarna raakte hij een obelisk uit de tijd van Napoleon. Agenten die de bestuurder nog spraken voor hij bewustzijn verloor, vertelden dat “hij het had voorzien op het Koninklijk huis”.
Iedereen was terecht geschokt. De drie dochtertjes van Willem en Maxima hebben een indruk die hun gevoel van verantwoordelijkheid levenslang zal tekenen. Zelfs al was het waarschijnlijk alleen een zelfmoordactie van een zonderling die er doorheen zat. Een roep om aandacht die wellicht niets met het Koninklijk huis te maken heeft gehad.
En wat is de reactie na de eerste schok? Ook premier Balkenende vindt dat Koninginnedag moet doorgaan, en dat het zo moet blijven als het was. De Koninklijke familie moet gewoon door het land kunnen reizen. Want het is een feest dat ons verbindt. Staande ovaties voor de Koningin op vijf mei. Iedereen staat weer achter Oranje. Niemand is openlijk dissident. Dat is niet bon ton.
Dat is toch gek van zo'n aanslag. Zegt de dader het één te willen bewerkstelligen, dan gebeurt er juist het ander. Osama bin Laden bombardeert het World Trade Centre om het kapitalisme van de V.S. aan te vallen. Maar de mensen snappen er niets van. In plaats dat ze naar hem luisteren, slaan ze keihard terug, en bombarderen ze grotten in Afghanistan tot er niets van Osama terug te vinden is.
Van der Lubbe, een Nederlandse anarchist, zou de Rijksdag in 1933 in de fik hebben gestoken om aandacht te trekken voor de anarchistische zaak. Maar ook hij werd niet begrepen, en heel hard veroordeeld. Zijn mede-anarchisten en communisten werden en passant naar het concentratiekamp gestuurd. Goede propaganda-actie, maar niet in het voordeel van de vrienden van Van der Lubbe.
Ook de gewezen moordenaar van Theo van Gogh heeft de zaak voor Islam niet bepaald sterker gemaakt. Tenzij hij wilde polariseren. Geen wonder dat de meeste moslims zich van hem distantiëren.
Impliciet is de troonsopvolging van Willem Alexander nu ook al meer goedgekeurd. Laten we dat Koningshuis toch maar houden. Als iemand had willen bedenken dat het afzwaaien van Beatrix een goed moment zou zijn om de macht en rijkdom van de kroon toch maar in te perken, dan is dat nu heel lastig om te zeggen. Dat is dan on-Oranje, on-menselijk en on-patriottisch.
Als de bestuurder van de Suzuki Swift juist het Koningshuis had willen redden, dan had hij dat bijna niet beter kunnen doen. Wel een beetje cru om daar dan mensen voor dood te rijden.
De grap is zo fout dat ik 'm op dat moment bijna weer leuk vind. Maar echt grappig vind niemand het. Dat durft op dit moment geen mens, in het openbaar.
Op koninginnedag is een Suzuki Swift met volle vaart op het publiek in gereden dat naar de Koninklijke familie in Apeldoorn kwam kijken. Verschillende doden en gewonden. Daarna raakte hij een obelisk uit de tijd van Napoleon. Agenten die de bestuurder nog spraken voor hij bewustzijn verloor, vertelden dat “hij het had voorzien op het Koninklijk huis”.
Iedereen was terecht geschokt. De drie dochtertjes van Willem en Maxima hebben een indruk die hun gevoel van verantwoordelijkheid levenslang zal tekenen. Zelfs al was het waarschijnlijk alleen een zelfmoordactie van een zonderling die er doorheen zat. Een roep om aandacht die wellicht niets met het Koninklijk huis te maken heeft gehad.
En wat is de reactie na de eerste schok? Ook premier Balkenende vindt dat Koninginnedag moet doorgaan, en dat het zo moet blijven als het was. De Koninklijke familie moet gewoon door het land kunnen reizen. Want het is een feest dat ons verbindt. Staande ovaties voor de Koningin op vijf mei. Iedereen staat weer achter Oranje. Niemand is openlijk dissident. Dat is niet bon ton.
Dat is toch gek van zo'n aanslag. Zegt de dader het één te willen bewerkstelligen, dan gebeurt er juist het ander. Osama bin Laden bombardeert het World Trade Centre om het kapitalisme van de V.S. aan te vallen. Maar de mensen snappen er niets van. In plaats dat ze naar hem luisteren, slaan ze keihard terug, en bombarderen ze grotten in Afghanistan tot er niets van Osama terug te vinden is.
Van der Lubbe, een Nederlandse anarchist, zou de Rijksdag in 1933 in de fik hebben gestoken om aandacht te trekken voor de anarchistische zaak. Maar ook hij werd niet begrepen, en heel hard veroordeeld. Zijn mede-anarchisten en communisten werden en passant naar het concentratiekamp gestuurd. Goede propaganda-actie, maar niet in het voordeel van de vrienden van Van der Lubbe.
Ook de gewezen moordenaar van Theo van Gogh heeft de zaak voor Islam niet bepaald sterker gemaakt. Tenzij hij wilde polariseren. Geen wonder dat de meeste moslims zich van hem distantiëren.
Impliciet is de troonsopvolging van Willem Alexander nu ook al meer goedgekeurd. Laten we dat Koningshuis toch maar houden. Als iemand had willen bedenken dat het afzwaaien van Beatrix een goed moment zou zijn om de macht en rijkdom van de kroon toch maar in te perken, dan is dat nu heel lastig om te zeggen. Dat is dan on-Oranje, on-menselijk en on-patriottisch.
Als de bestuurder van de Suzuki Swift juist het Koningshuis had willen redden, dan had hij dat bijna niet beter kunnen doen. Wel een beetje cru om daar dan mensen voor dood te rijden.
zaterdag 2 mei 2009
Armer
Volgens de treinkrant zijn we in Nederland met z'n allen door de “Kredietcrisis” maar liefst 325 miljard euro armer geworden. Dat heeft accountantsgigant Price Waterhouse Cooper becijferd. Dat is 19500 euro per persoon. Oh jee.
Hoe ze dat becijferd hebben? Door te kijken hoeveel de waarde van aandelen is gedaald, en dat dan te vermenigvuldigen met de waarschijnlijke hoeveelheid pensioenen en hypotheken. Het kan dus een beetje meer of minder zijn. Als de aandelen weer stijgen of dalen dan verandert het ook weer. Dan zijn we misschien meer kwijt. Of toch minder.
Het klinkt wel als heel veel. In elk geval is het niet een bedrag wat ik even op zak heb. Hoe komt dat nou toch? Die aandelen en huizenprijzen gingen toch alleen maar omhoog? Hoe kunnen ze nu ineens instorten? Dat was mij toch niet beloofd.
Mijn opa en oma kochten in 1968 een huis voor 8000 gulden. Dat klinkt nu bizar. Het zelfde huis is nu rond 160,000 euro waard. Of misschien wat meer of minder, afhankelijk van wat de markt echt gaat doen. In veertig jaar is het huis dus bijna veertig keer zoveel waard geworden. En toch is het er nu echt niet veel beter aan toe dan toen. Veertig keer. Dat is 3900% winst.
Maar eigenlijk is dat natuurlijk niet echt zo. Want alle andere huizen zijn ook duurder geworden. Dus misschien is het beter om te zeggen dat mijn geld heel veel minder waard is geworden. Veertig keer minder. Ik heb veertig keer zoveel in munten, maar eigenlijk is dat bij elkaar nog hetzelfde waard.
Inflatie, roep je dan. Ik heb meer geld en kan er per munt minder mee.
Dat hoeft niet erg te zijn. Zo lang mijn loon gelijkmatig met de prijzen mee stijgt, kan ik alles blijven betalen.
Jammer. Dan was ik dus toch niet rijker.
Maar wacht eens even. Dan ben ik dus nu eigenlijk ook niet armer!
Ik schijn minder geld te hebben, maar per munt is het eigenlijk ook meer waard.
Driehonderdvijfentwintig miljard minder. Hoeveel minder zou dat per euro zijn? Als ik nou voor elke euro spullen in de winkel maar zeventig cent bied, dat lijkt me een goed idee. Om te beginnen. Zou de winkelier dat nemen? Mocht de recessie duren, dan moet hij toch wel omlaag met zijn prijzen.
Als we dat nu allemaal gelijkmatig zouden doen. Alle prijzen naar beneden bijstellen. Ook ons loon, maar dus ook de hoogte van onze schulden bij de bank. Gewoon dertig procent er af. Geen schuld van ruim twee ton, maar van bijna honderdveertigduizend.
Zouden we dan weer wèl genoeg geld hebben om met z'n allen rond te schuiven?
Bronnen: Dagblad De Pers
Hoe ze dat becijferd hebben? Door te kijken hoeveel de waarde van aandelen is gedaald, en dat dan te vermenigvuldigen met de waarschijnlijke hoeveelheid pensioenen en hypotheken. Het kan dus een beetje meer of minder zijn. Als de aandelen weer stijgen of dalen dan verandert het ook weer. Dan zijn we misschien meer kwijt. Of toch minder.
Het klinkt wel als heel veel. In elk geval is het niet een bedrag wat ik even op zak heb. Hoe komt dat nou toch? Die aandelen en huizenprijzen gingen toch alleen maar omhoog? Hoe kunnen ze nu ineens instorten? Dat was mij toch niet beloofd.
Mijn opa en oma kochten in 1968 een huis voor 8000 gulden. Dat klinkt nu bizar. Het zelfde huis is nu rond 160,000 euro waard. Of misschien wat meer of minder, afhankelijk van wat de markt echt gaat doen. In veertig jaar is het huis dus bijna veertig keer zoveel waard geworden. En toch is het er nu echt niet veel beter aan toe dan toen. Veertig keer. Dat is 3900% winst.
Maar eigenlijk is dat natuurlijk niet echt zo. Want alle andere huizen zijn ook duurder geworden. Dus misschien is het beter om te zeggen dat mijn geld heel veel minder waard is geworden. Veertig keer minder. Ik heb veertig keer zoveel in munten, maar eigenlijk is dat bij elkaar nog hetzelfde waard.
Inflatie, roep je dan. Ik heb meer geld en kan er per munt minder mee.
Dat hoeft niet erg te zijn. Zo lang mijn loon gelijkmatig met de prijzen mee stijgt, kan ik alles blijven betalen.
Jammer. Dan was ik dus toch niet rijker.
Maar wacht eens even. Dan ben ik dus nu eigenlijk ook niet armer!
Ik schijn minder geld te hebben, maar per munt is het eigenlijk ook meer waard.
Driehonderdvijfentwintig miljard minder. Hoeveel minder zou dat per euro zijn? Als ik nou voor elke euro spullen in de winkel maar zeventig cent bied, dat lijkt me een goed idee. Om te beginnen. Zou de winkelier dat nemen? Mocht de recessie duren, dan moet hij toch wel omlaag met zijn prijzen.
Als we dat nu allemaal gelijkmatig zouden doen. Alle prijzen naar beneden bijstellen. Ook ons loon, maar dus ook de hoogte van onze schulden bij de bank. Gewoon dertig procent er af. Geen schuld van ruim twee ton, maar van bijna honderdveertigduizend.
Zouden we dan weer wèl genoeg geld hebben om met z'n allen rond te schuiven?
Bronnen: Dagblad De Pers
vrijdag 1 mei 2009
Laf
“U spreekt met de politie uit Haarlem.”
Ik schrik toch wel even. Mijn vrouw was gisteren in Haarlem, en ze slaapt ergens anders.
“Er is niets ernstigs hoor”, zegt de politieman, die mijn schrik wel herkent.
“Haar portemonnaie is net terug gebracht.”
Gelukkig. Het typische geluk van mijn vrouw. Portemonnaie kwijt, maar wel een dag later terug.
“Zat er nog iets in?” vraag ik, terwijl ik mezelf betrap op een beetje sarcasme.
“Een euro”, zegt de politieman, met minstens zoveel sarcasme.
De bankpassen en abonnementen zitten er nog wel in. Ook gelukkig.
Later hoor ik van mijn vrouw dat er tweehonderdvijftig euro in zat. Die zijn dus wel weg.
Niet zo gelukkig.
Het was gisteren vrijmarkt. Heel veel mensen bij elkaar. En jongste dochter was net terug gevonden, nadat ze per ongeluk een andere kant op was gelopen. Die moest getroost worden. De oudste ook. Paniek genoeg. Mijn vrouw staat met een kind op elke arm.
Of een dief toen heeft toegeslagen weten we niet. Het was wel het moment waarop ze wist dat dat zou kunnen gebeuren. Je handen zijn dan niet vrij om je tas af te schermen, en je hebt al genoeg aan je hoofd. Opportuun moment voor een zakkenroller.
En toch snap ik er niets van. Je ziet als dief toch ook dat dit een moeder is? Een moeder met kinderen op elke arm? Een moeder die voor die kinderen zorgt, en dat geld voor die kinderen nodig heeft? Je kunt toch uitrekenen dat juist zij het waarschijnlijk niet zo breed heeft? Moeders hebben een dagtaak aan de kinderen, en hebben daarom vaak ook niet zoveel tijd om flink carriere te maken of veel dagen te werken. En wat dacht je dat kinderopvang kost? Daar steel je toch júist niet van?
Hetzelfde geldt als je een mama-fiets met twee stoeltjes ziet. Je weet dat die moeder die fiets nodig heeft, anders komt ze nergens met de kids. Wel eens geprobeerd te lopen met twee kleintjes als je haast hebt, terwijl ze echt niet meer in een wagentje horen? Je steelt die fiets dus niet. Ook niet om te verpatsen aan een andere moeder, wiens fiets ook net is gestolen.
Moeders steun je, help je, ontzie je, respecteer je en draag je op handen. Zonder moeders zou geen van ons allen er zijn. Zonder de on- of onderbetaalde arbeid, liefde, stress, inzet, wijsheid en onophoudelijke zorg van moeders zou onze maatschappij nergens zijn. In de vorige eeuw was er tenminste één econoom die dat wel echt begreep. Silvio Gesell vond dat je alleen bronbelasting zou moeten heffen, en dan die opbrengst uitkeren aan alle moeders. Op die manier zouden moeders economisch onafhankelijker zijn. Beter voor de moeders, de kinderen en ook voor de maatschappij.
Maar tot sommigen onder ons is dat blijkbaar niet doorgedrongen. Die stelen wel juist de fietsen met fietsstoeltjes, want dat verkoopt lekker. Die rollen de mama's op een opportuun moment want die zijn een makkelijk doelwit. Of zij vergeten dat de moeders van hun land de economie draaiende houden, en vinden het wel best dat zij dat laagbetaald doen.
Van moeders steel je niet. Dat is onethisch. Ondoordacht. En vooral laf.
Bronnen o.a.: http://nl.wikipedia.org/wiki/Silvio_Gesell
Ik schrik toch wel even. Mijn vrouw was gisteren in Haarlem, en ze slaapt ergens anders.
“Er is niets ernstigs hoor”, zegt de politieman, die mijn schrik wel herkent.
“Haar portemonnaie is net terug gebracht.”
Gelukkig. Het typische geluk van mijn vrouw. Portemonnaie kwijt, maar wel een dag later terug.
“Zat er nog iets in?” vraag ik, terwijl ik mezelf betrap op een beetje sarcasme.
“Een euro”, zegt de politieman, met minstens zoveel sarcasme.
De bankpassen en abonnementen zitten er nog wel in. Ook gelukkig.
Later hoor ik van mijn vrouw dat er tweehonderdvijftig euro in zat. Die zijn dus wel weg.
Niet zo gelukkig.
Het was gisteren vrijmarkt. Heel veel mensen bij elkaar. En jongste dochter was net terug gevonden, nadat ze per ongeluk een andere kant op was gelopen. Die moest getroost worden. De oudste ook. Paniek genoeg. Mijn vrouw staat met een kind op elke arm.
Of een dief toen heeft toegeslagen weten we niet. Het was wel het moment waarop ze wist dat dat zou kunnen gebeuren. Je handen zijn dan niet vrij om je tas af te schermen, en je hebt al genoeg aan je hoofd. Opportuun moment voor een zakkenroller.
En toch snap ik er niets van. Je ziet als dief toch ook dat dit een moeder is? Een moeder met kinderen op elke arm? Een moeder die voor die kinderen zorgt, en dat geld voor die kinderen nodig heeft? Je kunt toch uitrekenen dat juist zij het waarschijnlijk niet zo breed heeft? Moeders hebben een dagtaak aan de kinderen, en hebben daarom vaak ook niet zoveel tijd om flink carriere te maken of veel dagen te werken. En wat dacht je dat kinderopvang kost? Daar steel je toch júist niet van?
Hetzelfde geldt als je een mama-fiets met twee stoeltjes ziet. Je weet dat die moeder die fiets nodig heeft, anders komt ze nergens met de kids. Wel eens geprobeerd te lopen met twee kleintjes als je haast hebt, terwijl ze echt niet meer in een wagentje horen? Je steelt die fiets dus niet. Ook niet om te verpatsen aan een andere moeder, wiens fiets ook net is gestolen.
Moeders steun je, help je, ontzie je, respecteer je en draag je op handen. Zonder moeders zou geen van ons allen er zijn. Zonder de on- of onderbetaalde arbeid, liefde, stress, inzet, wijsheid en onophoudelijke zorg van moeders zou onze maatschappij nergens zijn. In de vorige eeuw was er tenminste één econoom die dat wel echt begreep. Silvio Gesell vond dat je alleen bronbelasting zou moeten heffen, en dan die opbrengst uitkeren aan alle moeders. Op die manier zouden moeders economisch onafhankelijker zijn. Beter voor de moeders, de kinderen en ook voor de maatschappij.
Maar tot sommigen onder ons is dat blijkbaar niet doorgedrongen. Die stelen wel juist de fietsen met fietsstoeltjes, want dat verkoopt lekker. Die rollen de mama's op een opportuun moment want die zijn een makkelijk doelwit. Of zij vergeten dat de moeders van hun land de economie draaiende houden, en vinden het wel best dat zij dat laagbetaald doen.
Van moeders steel je niet. Dat is onethisch. Ondoordacht. En vooral laf.
Bronnen o.a.: http://nl.wikipedia.org/wiki/Silvio_Gesell
Abonneren op:
Posts (Atom)