Alles is me te veel.
Het is laat in de middag, en ik wandel met mijn broer door de stad. Wat een hoop indrukken. Hoe kan hij daar tegen? Daarnet waren we nog aan het strand. Toen ging het nog wel. Toen waren er niet zoveel mensen in de buurt. Alleen maar zand en wind. En water.
Maar nu lijkt het wel alsof mensen al tegen mij op botsen als ze binnen tien meter komen. Etalagepoppen en reusachtige fotomodellen bedreigen me vanuit de etalages. Overal reclameboodschappen. Overal dingen die ik moet denken. Wat is het druk! Of eigenlijk is het dat helemaal niet. Want zo veel mensen lopen er hier ook niet rond.
Nederland is wel heel vol. En de wereld is nog veel voller. Zo veel mensen die iets kunnen bedenken. Zoveel mensen die iets willen. Te veel! Hoe kan ik dat nu bevatten? Ik zie heus wel voordelen aan President van de wereld zijn, maar handen schudden van elke wereldburger hoort daar even niet bij. Stel je voor dat ik alle mensen tenminste één keer de hand zou moeten schudden. Gewoon om te laten zien dat ik om ze geef.
Als ik elke paar seconden een hand schud, dan kan ik ruim duizend mensen in een uur ontmoeten. Acht uur per dag, dat is al achtduizend, misschien tien. Driehonderd dagen werk in een jaar: drie miljoen. Om heel Nederland de hand te schudden heb ik zes jaar nodig. Voor heel Europa honderdvijftig jaar. Voor de hele wereld tweeduizend jaar, bij de huidige bevolkingsaantallen.
Zeer fundamentele moslims hebben het makkelijker. Daar schudden vrouwen en mannen elkaar de hand niet. Dat scheelt toch weer de helft. Dan ben je maar duizend jaar bezig. Ik wordt duizelig van zoveel mensen.
Het is al lang voorbij mijn gewone etenstijd. Mijn buik is nog steeds in de war van de griepaanval vanochtend. Wil ik iets? Beter dat ik de maaltijd toch maar niet oversla. We zoeken al uren een restaurantje dat me enigszins bevalt. Niet te duur, want de cashflow is even niet zo. En wel iets wat ik wel lekker vind. Niet te vet. Of te melig. Of te vissig. Vooral niet te.
Binnen springt een muur vol affiches in mijn gezicht. Oh wat is er veel te doen in deze grote stad. Wat is het toch gezellig! Niet! Ellen ten Damme in concert staat er. Heus, het is een dappere mooie vrouw, maar waarom moet ik hier zo met haar geconfronteerd worden? Allemaal DJ's die ik niet ken. Moet ik die ook nog gaan horen? Zou ik niet eens naar zo'n megafestival willen? Waarom doen mensen dat eigenlijk, vinden ze dat dan leuk? Ik zie alleen maar de letters die verwijzen naar het feest en ik wil al heel ver weg. Naar een woestijn bij Timboektoe ofzo.
Mijn Ravioli alle Gorgonzola wordt geserveerd. Drankje er bij. Voorzichtig eet ik wat. We praten wat. Het eten zakt. En langzaam kom ik tot rust. Ik merk dat de muren afstand van me nemen. Het leven is weer mooier. Ik hoef niet per se naar een feest, maar Ellen ten Damme mag er weer zijn.
Het is weer goed. Ik moest gewoon eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten