Motivatie

Geld, geld, geld. Crisis, crisis, crisis.
De kranten staan er nog steeds vol mee, en iedereen heeft er een mening over.
Maar eigenlijk interesseert het me ook steeds minder.
Gek.

Ik zou misschien als een gek mijn geld heen en weer moeten gaan schuiven. Als ik er heel hard mee wapper, misschien dat het dan meer waard wordt. Of in elk geval niet minder. Misschien zou ik nu mijn huis moeten verkopen en moeten verhuizen naar Ijsland. Oh nee, juist naar Nieuw Zeeland. Misschien moet ik wel goud kopen, om in te beleggen. Of toch juist plutonium.

Als ik nu heel bang zou zijn voor de toekomst, misschien komt die dan wel niet. Of als ik nu heel somber ben, misschien ervaar ik die toekomst dan relatief als minder naar. Als ik nu veel kranten lees, misschien wordt mijn hoofd dan wel zo moe dat ik door de crisis heen slaap.

Ik merk dat ik in elk geval steeds minder gemotiveerd ben om te sparen of te beleggen voor morgen. Moet ik heel hard gaan werken om straks lekker veel geld te hebben? Waarom? Heel veel kopen om heel veel te hebben? Waarom?

Als het bankwezen blijkbaar zelf niet eens in staat is om haar balansen op orde te houden, waarom moet ik dan doen alsof ik dat wel kan? Ze mochten als voorrecht zelfs geld maken uit het niets. Uit het niets, als het nodig was. Tien tot honderd maal zoveel als er wel was. En zelfs dat was rekbaar.*

En nog kunnen banken zich met al hun trucs niet indekken voor de toekomst. Nog blijkt het inmiddels immense bezit van banken en hun rijke aandeelhouders niet rijk genoeg om zekerheid voor altijd te bieden.

Waarom zou ik dan wel elke maand netjes uitrekenen hoeveel ik mag kopen, en hoeveel ik moet bewaren? Waarom? Waarom zou ik me als een gek proberen in te dekken tegen wat komt?

Ik snap waarom ik niet meer zou moeten nemen dan ik nodig heb. Dat hoeft ook helemaal niet. En ik hoef ook niet minder te nemen. Niet te veel, maar ook niet te weinig. Want kijk maar hoe veel er elke dag nog in onze supermarkten ligt. Overvloed. Kijk wat een handvol boeren kan produceren. Overvloed.

Ik snap ook waarom ik zou moeten bijdragen aan dat we die overvloed kunnen houden. En natuurlijk wil ik dat ook. Dat is eigenlijk alleen maar leuk, en fijn om te kunnen bijdragen.

Maar juist dat moeten jagen op geld, om zeker te zijn dat je nog mag bestaan in de toekomst. Dat vind ik eigenlijk niks. Daardoor is er helemaal geen ruimte meer voor nu.

Ons groei-kapitalisme motiveert tot indekken, en sparen en schuiven, wapperen en beleggen, graaien en stelen. Maar eigenlijk motiveert het niet tot gewoon genieten van nu hier zijn.

Wat een ruimte zou dat in mijn hoofd opleveren. Wat een ruimte zou dat in de economie opleveren. Als we er allemaal gewoon mochten zijn. Allemaal mochten eten, wonen en genieten.
Ook als we geen geld hadden.


*Dit heet fractioneel bankieren, en is de basis van ons huidige bancaire stelsel. Zie bijvoorbeeld:
en.wikipedia.org/wiki/Fractional_Banking