“Heb jij de documentaire gezien?” vraag ik.
“Ja, nu net.” zegt de collega. Als ik hem vraag wat hij er van vond peinst hij even.
“Het was een beetje haastwerk. Hier en daar was het afgeraffeld.”
Natuurlijk is het net iets voor een vakgenoot om het te hebben over de vorm, en niet de inhoud.
“Mijn probleem was een beetje met Katja. Ik vind haar niet zo geloofwaardig. Als bijvoorbeeld Jeroen Pauw de presentatie had gedaan, dan had het gestaan als een huis.”
Helaas moet ik hem gelijk geven. Niet omdat ik vind dat Jeroen Pauw het beter had gedaan. Maar Jeroen Pauw is de stem van het nieuws achter het nieuws. De stem van de cynische, redelijke, geaccepteerde, mainstream interviewer. Katja Schuurman is die knappe actrice met hese stem, die potentiele mannenverslindster, en die wilde meid die uit haar dak gaat op Nederland 3.
Dus als Jeroen Pauw die documentaire over de moord op Theo van Gogh had gepresenteerd, had iedere collega uit de mediawereld gekeken. Iedere politicus had er op zijn minst van gehoord. Iedere grachtengordel-bewoner had er over geconverseerd. Of het nu waar was geweest of niet – er waren misschien zelfs kamervragen van gekomen.
Maar Jeroen had het niet gedaan. Katja had het gedaan.
En naar Katja kunnen mannen niet kijken zonder op zijn minst zich ongemakkelijk te voelen. Is ze te mooi? Te direct? Te uitdagend? Te sexueel beladen? Misschien hebben vrouwen wel het zelfde probleem. Katja serieus durven nemen is blijkbaar een sociale uitdaging.
Dus vrijwel niemand van mijn collega's had gekeken toen de documentaire uitkwam. Zelfs niet stiekem. Op een gegeven moment begon ik me zelfs af te vragen of ik me moest schamen dat ik wel had gekeken.
Katja maakte de documentaire “Prettig weekend, ondanks alles” omdat ze bevriend was met de vermoorde Theo van Gogh. Zij vond dat er te veel dingen niet klopten aan de presentatie in de media, het onderzoek naar de moord, en zelfs het gedrag van politie en inlichtingdienst voorafgaand aan de moord. En in haar documentaire stelde zij deze zaken systematisch aan de kaak.
“Ja, ze hebben wel boven redelijke twijfel aangetoond dat er iets mis zit.” zegt de collega later tegen een andere collega over de documentaire van Katja. “Het lijkt er alleszins op dat Mohammed B. een informant van de inlichtingendienst was. En dat ze hem daarom hebben laten lopen.”
De andere collega knikt. Katja heeft dus toch een punt gescoord.
Als Jeroen Pauw het had gedaan had hij misschien nog veel groter gescoord. Misschien was er dan ook echt meer mee gebeurd. In elk geval hadden veel meer mensen gekeken en er over nagedacht. Maar ja. Had Jeroen zoals Katja ook gewild, gekund – en gedurfd?
Bronnen o.a.:
"Prettig weekend, ondanks alles", BNN, Katja Schuurman, 2005
Geen opmerkingen:
Een reactie posten