Vanochtend lag er weer een ongevraagde brief in de bus, dit keer van een tussenbureau voor werkgevers en werknemers. “Juist nu, tijdens de huidige economische malaise, is payroll een ideale oplossing.” Alweer lees ik dat woord: malaise. Overal kan ik het lezen en horen. Het gaat slecht met de economie. Het gaat slecht met de huizenmarkt. Het gaat slecht met de handel in voedsel. En het gaat nog slechter worden. En het komt allemaal door de bankencrisis.
Want met de banken gaat het het allerslechtst. Zij willen namelijk geen geld meer uitlenen, vooral niet aan elkaar. En sommige banken vallen mede daarom om. Ze moeten gered worden door onze overheden, die daarvoor ons belastinggeld nodig hebben. En hoewel de banken door ons gered worden zullen ze nog steeds geen geld aan ons willen uitlenen. Want het is malaise.
Het nieuws wordt er bijna saai van.
En toch vind ik het gek. Want vooralsnog merk ik weinig in het echt van die “malaise”. De huizenmarkt zit al heel lang een beetje vast. Een beetje, want juist nu hebben drie directe kennissen van mij een nieuw huis gekocht, en zijn enkele anderen aan het rondkijken. In mijn straat staan er ook weer meer bordjes met “verkocht”. Misschien dat de prijzen wat zakken, en dat er daarom ook wordt verkocht. Maar verkocht wordt er, en de prijzen zijn nog steeds hoger dan een paar jaar terug.
Volgens de BBC hebben de grote supermarktketens een terugloop gesignaleerd van maar liefst 0,3%. Wat? Nul komma drie procent? Dat lijkt mij helemaal niet zo veel. In de praktijk merken wij als mensen pas een verschil van een procent of 10. Dat hebben psychologen honderd jaar geleden al uitgevonden. Nul komma drie procent is nog niet eens een dertigste daarvan.
Ik hoor dat banken op de fles gaan en dat er veel financials ontslagen zullen worden. Duizenden en duizenden. Maar op diezelfde krantenpagina's waarop die berichten staan, staan ook advertenties om financials te werven. En soms zijn die advertenties paginagroot, even verderop. Zelden heb ik er zo veel gezien. En als ik een filmpje wil zien op internet over de bankencrisis, dan krijg ik eerst een commercial te zien van een bepaalde oer-Nederlandse bank. Want zij willen mijn geld wel voor me investeren.
Sommige bedrijven liggen er uit. Dat is duidelijk. Maar voor anderen is er weer meer werk. Een vriend vertelde trots dat het bedrijf waar hij werkt flink wat vluchten op Denemarken er bij had gekregen, omdat een Deense operator is weg gevallen. Werk zat. Wel weer heel veel heen en weer schuiven van werkgever naar werkgever, misschien.
En ja, er zijn veel mensen en plaatselijke overheden geld kwijt in Icesave. Dat kan nog even duren voor dat dat geld terug komt, als het ooit echt terug komt. Maar er worden ook meer Rolls Royces verkocht, er zijn weer meer miljonairs bij, en de quote 500 is collectief weer rijker.
Dus waarom hoor en lees ik steeds dat er sprake is van malaise? Wil iedereen graag mee doen met de trend? Willen sommige rijken graag dat wij collectief hun verliezen gaan betalen? Is er geen leuker nieuws? Speculeren de redacteuren van het nieuws zelf op een verdere neergang van de beurs? Of gaat het overal slechter, en alleen bij mij in de buurt niet?
Luistert de krant alleen maar naar de banken, en horen we daarom een beetje vertekend nieuws? Misschien moeten de gezamenlijke banken binnenkort hun jaarrapporten gaan maken voor de belasting. En dus praten ze de markt een beetje naar beneden. Zo van: “zie je wel dat we geen winst hebben gemaakt?”, en “wij waren ook aan het omvallen hoor”. Dan helpt een golf van slechte berichten in de krant natuurlijk wel. Dat maakt het wat geloofwaardiger.
Stel dat dat zo is, zou er dan ook een disclaimer bij de negatieve berichten mogen?
“Dit nieuws is ter attentie van de belastingen. Alle anderen kunnen het gevoeglijk negeren. En mocht u toevallig wat aandelen in onze bank willen kopen, ze zijn nu extra goedkoop.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten