Honger

“Ik neem nog een klein beetje hoor” zegt mijn tafelgenoot. Hij schept zijn vierde bord vol op. Ik ben blij dat hij er is, een lang niet geziene vriend op bezoek. Blij dat hij mijn kookkunst waardeert. Zelf kom ik aan drie borden. Hij aan vijf.

En toch zie je het niet aan hem, of aan mij. We hebben geluk met ons snelle metabolisme. Want dikker worden we niet snel. Wat er te veel in komt gaat er ook weer uit. Of we verbranden het, want koud hebben we het ook niet heel snel. Hij sport het er misschien ook af, want hij sport veel. Ik niet. Ik loop veel en gooi vaak met kinderen. Op het bed.

Dus dieetproducten hebben wij niet nodig. Light en “Minder Vet” hoeven wij niet te eten. Aan een maagband hoeven wij gelukkig al helemaal niet te denken. En de nieuwe “allereerste en enige” hongerremmer die “100% bewezen” is, hebben wij dus ook niet nodig.

Honderd procent bewezen klinkt trouwens best pretentieus. Er staat zelfs een diagram bij waarin het effect van de remmer staat aangegeven. Op de eerste dag neem je niet 2100 maar 1800 calorieen in, als je het middeltje gebruikt. Dat is een verschil van ongeveer 15%. Dat zou je inderdaad wel kunnen merken. Echt enorm veel is het ook weer niet, maar wel echt merkbaar.

Misschien val je dan inderdaad ruim een kilo af per week, in de eerste weken. Dat zegt die vrouw in de advertentie. Maar ja, dat doe je eigenlijk met de meeste diëten wel, begrijp ik van vriendinnen. Waarom zijn het trouwens meestal vriendinnen, die daar zoveel van weten? Hun vriendjes hebben veel vaker een bierbuikje.

Dus het maakt het dieten vooral makkelijker, zo'n hongerremmer. Niet goedkoper. Want wat je bespaart aan eten, betaal je ruim in remmers terug – bijna honderd euro per maand, als de introductieprijs voorbij is. Ruim duizend euro per jaar. En wat voor chemisch spul zou het eigenlijk zijn, zelfs al is het gemaakt uit “natuurlijke” ingredienten? Wat is het eigenlijk, dat het zo werkt?

Palmolie en haverolie. Vetten dus. Samen zijn ze verwerkt tot een soort papje met water, wetenschappelijk en technisch verpakt zodat ze onverteerd in je dunne darm aan kunnen komen. Een zintuig aan het einde van je dunne darm merkt dan dat er nog onverteerd vet in je darmen is, en die onderdrukt dan je hongergevoel. Slim he?

Wacht even. Je darmen vertellen je dat je geen honger hoeft te hebben als je nog vet aan het verteren bent? Je hebt dus minder honger als je genoeg vet eet? Dus dat hongergevoel, dat al die diëtende mensen ervaren, dat betekent dus dat zij niet genoeg vet hebben gegeten? Zijn die darmen nou helemaal gek geworden?

Of zouden die darmen toch gelijk kunnen hebben? Mensen die minder dik willen zijn eten heel vaak alleen maar Light en mager. Of met dertig, veertig, vijftig procent minder vet. Of met 0% vet. Die krijgen dus inderdaad veel minder vet binnen.

Dat is gek. Waar worden ze dan zo dik van? Als ze dat al zijn natuurlijk. Wat zit er eigenlijk wel in die boter zonder vet? Water en zout. Daar wordt je niet dik van, tenzij het vastgehouden vocht is. En in de magere worst? Zetmeel, suiker en glucosestroop. Daar wordt je wel dik van. En misschien ook van de patatjes en frikandellen die je alsnog eet omdat je te weinig vet in je dunne darm had.

Dus van Light en mager eten wordt je misschien juist wel dik.
Niet verzadigd, wel dik.

Maar misschien hebben mijn tafelgenoot en ik wel makkelijk praten. Wij hoeven zelfs niet na te denken of we liever dun of liever dik zouden willen zijn. We hebben toch niet echt keus. Wij eten gewoon net zoveel vet tot ons hongergevoel gestild is.


Bronnen o.a.:
verpakkingen van light en magere producten, en een advertentie van hongerremmers