Stel je voor. Twee heel grote mijnheren intimideren een klein meisje. Ze willen namelijk dat zij tien euro terug betaalt. De tien euro die de heren ergens in haar jasje hadden verstopt. Nu is het kwijt – uit haar jasje gevallen. Zij wil en kan het tientje niet terug geven. Maar de heren willen niet buigen. Ze staan dapper op hun stuk.
Grof? Blijkbaar denken we er niet zo over als de IJslandse president toch ook niet terug wil betalen. Terug betalen wat niet hij, of zijn kiezers, maar enkele op zijn gebied opererende bankiers hebben kwijt gemaakt. Bij elkaar 3,8 miljard euro. Waarvan twee derde van Groot Brittanië, en de rest van Nederland. Beide laatste landen staan nu dapper op hun stuk, en willen het geld echt terug.
Maar IJsland heeft maar driehonderdtwintigduizend inwoners. Als zij elk moeten betalen, kost hen dat 11857 euro per persoon, plus rente. Dat is per gezin al snel meer dan 50.000 euro, te betalen over vijftien jaar. Ik snap wel dat meer dan zestigduizend IJslanders een petitie tekenen dat ze dát heel oneerlijk vinden.
Nederland heeft zestien en een half miljoen inwoners. Als IJsland niet terug betaalt kost ons dat per persoon maar liefst 78 euro 52 aan belasting. Voor ons deel dan. Tweeënzestig miljoen Britten lopen wel bijna 41 euro per persoon mis. Vergeleken met meer dan tienduizend euro voor de IJslander? Peanuts.
Heel trots ben ik zo niet op onze ministers, dat ze hun vuist op tafel slaan. Wel trots ben ik op de weigerende Ijslandse president Grimson. Want zijn volk is net zo onschuldig aan het kwijtraken van de 3,8 miljard euro als wij.
Wat mij betreft kunnen we de schuld het beste delen over de drie betrokken landen. Lijkt me het minst oneerlijk. Dan wordt het iets minder dan vijftig euro de man. En als we dat in één keer betalen, scheelt dat ook nog eens 1,6 miljard aan rente, die dan niet door een bank wordt gevangen.
1 opmerking:
In een wereld waar de grote sterke de 'gemaakte kosten' niet doorberekend aan de kleine derde worden denk ik dat er ook nooit staat'schulden zullen zijn. We zijn blijkbaar nogal gierig met wat we hebben en wat we niet hebben.
Stel nou dat we alle nederlanders zo ver zouden kunnen krijgen dat ze ieder zo een bedrag neerleggen, wat weerhoud de overheid dan nog om die miljardenschuld die wij hebben met zijn allen ook bij ons in rekening te brengen. Is dat dan ook eerlijk? Of moeten we die dan ook weer neerleggen waar dat vandaan is gekomen?
Of mogen we daarvoor de onverstandige ministers voor aanspreken die besluit na besluit hebben genomen en creatief boekhouden hebben toegepast?
Trouwens, die miljoenen van de Ijslandse bank, want nu lijkt het net of dat geld in rook is opgegaan, waar zijn die miljoenen eigenlijk? Oftewel wie is er met de noorderzon vertrokken met het geld onder de arm?
Of is geld helemaal geen 'constante'?
D.
Een reactie posten